Verborgen in het midden van het bos liggen de drie Kausbuchen, ook wel Süntelbuchen genoemd, waaraan dit 3,2 kilometer lange rondlopende pad zijn naam ontleent. Korte stammen, gedraaide en deels verstrengelde takken met afhangende twijgen en een kroon die eerder breed dan hoog wordt, kenmerken de Krausbeuk. Rust vinden, nieuwe energie opdoen, je fantasie de vrije loop laten - de mystieke Kausbuche-beuk nodigt je daartoe uit.

"De "oude" Krausbeuk, die al meer dan 100 jaar niet meer bestaat, wordt in een Eifelgids uit 1906 beschreven als een "hofbeuk". In de Middeleeuwen diende hij als oordelplaats. Deze oude boom is weggerot en bijna helemaal verdwenen. In zijn plaats staan drie "nakomelingen", waarvan er één de grootste en oudste is en zijn voorganger eer aandoet. Maar de kleinere "buren" (een direct ernaast en een ongeveer 30 meter naar het noordoosten, als je het pad het bos in volgt) bieden bezoekers ook een spannend kamp onder het bladerdak. Een plek die de lokale bevolking altijd heeft gediend als een gezellige bestemming voor hun zondagse familiewandelingen en zeker ook als een geheime ontmoetingsplaats voor geliefden. Er wordt gezegd dat in vroegere tijden een herder deze boom gebruikte om zijn schapen in de buurt te laten grazen. Hij klom zelf in de boom, die door zijn groei op een trap leek, en hield zo het overzicht.

Men denkt dat het een Süntelbeuk is, ook wel duivels- of heksenbos, kreupele beuk of slangenbeuk genoemd. Als je naar de boom kijkt, zijn al deze namen geen wonder en zijn er geen grenzen aan de verbeelding. De stam en takken draaien als een kurkentrekker om elkaar heen en vormen zo een parapluachtige structuur waaronder een knusse, schaduwrijke holte ontstaat. In het geval van de Kraus beuk in Fleringen/Rommersheim wordt dit nog eens benadrukt door de kalkrijke dolomietrots waarop hij troont. De stam en de rots vormen gezichten en vormen en geven de boom zijn onmiskenbare persoonlijkheid." (Susanne Wingels)